အခုတေလာ ဘာမွေရးခ်င္စိတ္မရွိလို ့မေရးၿဖစ္တာၾကာေပါ့၊
သူမ်ားေတြေရးတာေတြပဲ လိုက္ဖတ္ေနမိတယ္။
တခါတေလလဲေရးခ်င္စိတ္ေလးေတာ့ၿဖစ္မိသား တကယ္တန္း ေရးမယ္လုပ္ေတာ့ စကားလုံးေတြေပ်ာက္ေန
တယ္။အခုတေလာ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္က က်ေနာ့ကို လြမ္းမိုး
ေနတာခက္တယ္၊ က်ေနာ့စကားအတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့
၀ပ္က်င္းေပါ့ဗ်ာ။ဟုတ္တယ္ဗ် အဲဒီစကားလုံးေလးကို
က်ေနာ္အရမ္းၾကဳိက္တာ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ၀ပ္က်င္းမွာ က်ေနာ့တသက္ တခါမွ မခိုလူံခဲ့ရေသးဘူး ။က်ေနာ္ အိမ္ျပန္
ခ်င္တယ္ဆိုတာ အဲဒီအခ်က္လဲပါတယ္။ စိုက္ခဲ့သမွ်ျပန္လည္ရိတ္သိမ္းဘို ့အတြက္ေလ....
က်ေနာ့မွာ အက်င့္တခုရွိတယ္.. ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းကို ဘယ္ေတာ့မွေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္တတ္ဘူး။
အခုေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္တခုစာနီးပါးေ၀းေနရတဲ့ ေမေမ့ရဲ ့စကားေလးတခြန္းနဲ ့တင္ က်ေနာ္ ေနာက္ျပန္လွည့္ရ
အုန္းမယ္။တသက္လုံးအတူမေနခဲ့ရတဲ့ သားနဲ ့ က်န္ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာအတူေနခ်င္တယ္တဲ့ဗ်ာ။
ျပန္ခဲ့ပါမယ္လို ့ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ အေပ်ာ္ေတြ စီး၀င္ေနတဲ့ အေမ့စကားသံ က်ေနာ့တသက္ေမ့ႏွိင္မယ္မထင္ဘူး။
အေဖကေတာ့ က်ေနာ္ျပန္လာရင္ မိန္ ့မိန္ ့ၾကီးၿပဳံးေနမွာေပါ့ဗ်ာ။
ျပန္လာခဲ့ပါမယ္၊ျပန္လာခဲ့ပါမယ္ေျပာပီးမျပန္ႏွိင္တဲ့အေမ့သား ဒီတခါေတာ့ တကယ္ျပန္လာမွာပါ အေမ။
က်ေနာ္ မညာေတာ့ပါဘူး။ေက်ြးေမေမကို ဆုံးရူံးခဲ့ရသလိုမ်ဳိး ေမြးေမေမကို ထပ္ပီး အဆုံးရူံးမခံႏွိင္ေတာ့လို ့ပါ။
အခုျပန္မယ္ဆိုတဲ့ ၀ပ္က်င္းက အေဖ့၀ပ္က်င္းဗ်..အဟဲ
က်ေနာ္လား...၀ပ္က်င္းတခုတည္ေဆာက္ဘို ့ အစြမ္းမရွိေသးပါဘူး။
က်င္းကို ၀ပ္ေပးမဲ့ အမေလးကလဲ ေသာၾကာအရပ္မွာ မရွိေသးပါဘူး။သူရဲ့ံ့ၿဂဳိလ္သက္မျပည့္ေသးဘူးတဲ့...အဟက္


အခုေတာ့ က်ေနာ္ ကင္မရာေလးတလုံး၀ယ္ပီး စိတ္ေၿဖေနတယ္ဗ်။ဓါတ္ပုံရုိက္ရတာ က်ေနာ့၀ါသနာပဲ၊
အေပၚကပုံေလးက ျမန္မာဆိုင္တခုမွာေသာက္ရင္း လက္ကၿမင္းထားတာေလ...ခြက္ေလးထဲက အရည္ေတြက
ကိုရီးယားရဲ ့ နာမည္ေက်ာ္ ဆိုဂ်ဴး ဆိုတဲ့ ယစ္ေရြရည္ေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ့ကင္မရာလား canon 450d ပါ။ ၾကဳံတုန္းေလးၾကြားတာ...ဟက္

.....